Wady towaru a Konwencja Wiedeńska

Niniejszy wpis ma za zadanie przybliżyć tematykę wad towaru na gruncie Konwencji Wiedeńskiej – Konwencji Narodów Zjednoczonych o międzynarodowej sprzedaży towarów, sporządzonej w Wiedniu dnia 11 kwietnia 1980 r. (Dz. U. 1997 Nr 45 poz. 286, zm. Dz. U. 2011 Nr 230, poz. 1374).

Na wstępie wskazać należy, że konwencja ma zastosowanie do umów sprzedaży towarów między stronami mającymi siedziby handlowe w różnych państwach:
(a)  jeżeli państwa te są Umawiającymi się Państwami lub
(b)  jeżeli normy międzynarodowego prawa prywatnego wskazują na ustawodawstwo Umawiającego się Państwa, jako prawo właściwe. (art. 1 Konwencji).

Dość powszechną rzeczą w transakcjach międzynarodowych jest zgłaszanie wad towaru przez Kupującego. Zgodnie bowiem z art. 35 Konwencji, Sprzedając powinien dostarczyć towary według ilości, jakości i w asortymencie przewidzianym w umowie oraz umieszczone lub zapakowane w sposób przewidziany w umowie. Co jednak, gdy towar posiada wady? W jakim terminie powinny zostać zgłoszone Sprzedającemu?

Konwencja nie reguluje kwestii terminów, w których kupujący winien dokonać kontroli towarów (liczonych w dniach, czy też miesiącach). Konwencja stanowi, że Kupujący powinien dokonać kontroli towarów lub spowodować dokonanie kontroli w najkrótszym, praktycznie możliwym w danych okolicznościach terminie. Zgodnie z art. 39 Konwencji, Kupujący traci prawo do powoływania się na brak zgodności towarów, jeżeli nie zawiadomi sprzedającego o charakterze występujących niezgodności w rozsądnym terminie od chwili, w której niezgodności te zostały przez niego wykryte lub powinny były zostać wykryte.

Wskazane powyżej pojęcia, takie „w rozsądnym terminie” nie są ostre. Przyjąć należy, że wpływ na ocenę, czy Kupujący zgłosi Sprzedającego wady w rozsądnym terminie, będą miały różnorakie okoliczności, takie jak rodzaj towaru, jego ilość, możliwość dokonania kontroli itd. Każdorazowo okoliczności takie winny być badane przez orzekający Sąd.

Jak wskazał przy tym Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 17 lutego 2016 r. (sygn. akt: I ACa 1193/15, publ. www.orzeczenia.ms.gov.pl), „Po pierwsze obowiązek zbadania towaru obciąża kupującego, a nie jego klientów. Po wtóre, ze sformułowania użytego w art. 38 ust. 1 Konwencji wiedeńskiej w żadnym razie nie wynika, by kupujący mógł swobodnie decydować kiedy i w jakich okolicznościach zbada towar, odsuwając tą czynność w nieokreślonym czasie, kiedy to podejmie decyzję o wytworzeniu własnych produktów przy użyciu spornego towaru. Jego obowiązkiem jest przeprowadzenie czynności zbadania towaru w najkrótszym terminie, możliwym w danych okolicznościach. W realiach sporu strona pozwana winna zatem dokonać badania dostarczonych przypraw przed zorganizowaniem i rozpoczęciem procesu produkcji hamburgerów.”. W związku z powyższym przyjąć należy, że Kupujący powinien zbadać produkt przed rozpoczęciem dalszego procesu przetwarzania zakupionego towaru.

Wpis do bloga: 22 lipca 2016 r.